Dag 45 Van Roncevalles naar Arre-Pamplona

Vandaag 39,7 kilometer
Totaal 1.625,6 kilometer

Al voor 5.00 uur begonnen er een aantal pelgrims lawaai te maken in het donker.
Voor veel wandelaars is het hun tweede dag, ze zijn nog niet moe of geblesseerd en kunnen niet wachten om de baan op te gaan. Ik ben snel uit bed gegaan en eerst maar even naar het sanitaire gedeelte gegaan. Er zijn maar 3 herenpotten en ik schat dat er 100 mannen op deze zaal liggen.
Daarna heb ik mijn in het donker aangekleed en mijn rugzak ingepakt.
Mijn hoofdlampje is sinds midden Frankrijk stuk en ik ben zo langzamerhand gewend op de tast mijn ochtendding te doen. Jan en Benno waren sneller klaar dan ik en gingen naar beneden naar de eetzaal. Ik kwam 10 minuten later beneden en nam een kop thee uit de automaat en kocht zoete koek.
Jan was bijna klaar om te vertrekken en na nog even naar het toilet gegaan te zijn, liep ik naar buiten naar het binnenplein om op hem te wachten.
Daar stonden Suzanne ook en even later kwam Phillip, die de deur achter zich dicht trok.
Suzanne vertrok snel daarna en toen Jan maar niet naar buiten kwam, wilde ik naar binnen om hem te zoeken en toen bleek de deur van buiten uit niet meer open te kunnen.
Pas na een tijdje kloppen op de deur, deed Sigi open. Het bleek dat Jan al 10 minuten geleden via de buitendeur vertrokken was, in de veronderstelling dat ik al weg was gegaan.

Ik vertrok ook snel en na 20 minuten haasten haalde ik Jan en Suzanne, onze Californische vriendin van 24 jaar bij. Het doel vandaag was Pamplona en dat is volgens de kaart iets meer dan 42 kilometer en daarom kan er niet getreuzeld worden vandaag.
We liepen gezellig met zijn drieën te kletsen, Suzanne doet in de States veel aan hiking en weet veel van planten en dieren. Mijn kennis is beperkt tot gras, berk en mus en haar verhaal was interessant. We liepen lekker door, haalden een aantal pelgrims in en probeerden in Espinal wat boodschapjes in te kopen, maar er was niets open.
Na 8 kilometer gaf Suzanne aan dat het tempo haar te hoog lag en ze bleef staan en Jan en ik liepen door. Kort daarna haalde Roman ons bij en gedrieën liepen we verder. We zagen Benno ook nog even een half uurtje, die we daarna weer een tijdje “kwijt” raakten.

Totaal dalen we vandaag 300 meter, maar dat gaat wel heuvel op en dal neer. Het landschap hier is prachtig; heel veel groentinten en mooie bloemen.
De natuur is in deze tijd van het jaar prachtig.
Rond half elf hebben Jan, Roman en ik wat boodschappen gehaald in Zurbiri, daarna gingen we in een zijstraatje op een straatterrasje zitten. Roman is koffieverslaafd en Jan is ook van de cafeïne-club. Ik nam een colaatje light. Na 10 minuten kwamen Sigi, Werner en Phillip ook bij ons zitten en we hebben een kwartiertje gezellig gezeten. Daarna zijn wij drieën weer verder gegaan.

Later die ochtend haalden wij Doreen bij. Gisteravond dachten wij Nederlandssprekenden, dat Roman en Doreen een stel waren, maar zij hadden elkaar op pas een uur daarvoor ontmoet.
In Larasoanne hebben we, inmiddels was ook Benno er weer bij, eerst in een mini-supermarktje bij een chagrijnig mens wat eten en drinken gekocht hadden en daarna hebben we, met een steeds groter groeiend groepje, heerlijk aan een riviertje gezeten en gegeten. Suzanne dook er zelfs even in, ik keek wel uit, het water steenkoud.

Toen we weer vetrokken, rond half één, heb ik een uur met Doreen gelopen. Zij vertelde mij dat haar zoon zich, een jaar geleden, opgehangen heeft, net als zijn vader 15 jaar daarvoor.
Wat een vreselijk verhaal. Doreen loopt hier om deze dreun in haar leven te verwerken.
Daarna liep ik verder en haalde eerst Jan, Benno en Roman bij, om hen meteen weer voorbij te lopen en daarna liep ik een tijd met Sigi, Philipp en Werner. Deze jongens zijn de bergen gewend en lopen op marstempo, heerlijk. Ik ben een tijdje met hun meegelopen. Philipp is een beroepsmilitair en in Zwitserland kijken ze niet op een heuveltje meer of minder. Daarna heb ik mij laten afzakken en heb ik op mijn vrienden gewacht. We liepen het laatste stuk lekker door.

Rond 15.00 uur kwamen we in Arre, een voorstadje van Pamplona, aan. We zagen een grote klooster-albergue en we schreven ons in. Later kwamen ook alle anderen waar we vandaag mee zijn opgetrokken ook zich hier inschrijven. We sliepen met 24 personen op één zaal en zijn ’s middags later met 8 man een stukje gaan lopen en hebben op een groot plein met veel spelende jeugd een biertje gedronken. Daarna gingen we weer terug naar de herberg en maakte ik sardines-tapas voor iedereen. We zaten heerlijk in de binnentuin in de zon.
Aan het begin van de avond zijn we met een groep van 12 man in een restaurantje gaan eten. Wat een verschil met eerste 7 weken; toen altijd alleen en nu ineens met een groep mensen die na een paar uur al zo vertrouwd voelen.
We kwamen om 20.50 uur aan in de albergue (om 21.00 sloot volgens het reglement de kloosterdeur) en gingen in bed. De hospitaliers namen hun taak zeer serieus en liepen, nadat het licht centraal uitgedaan werd, met grote zaklantaarn te sissen. Het voelde als een schoolreisje met te strenge meesters. We lagen soms te snikken van het lachen in bed.
Om 21.45 uur ging ook bij mij het lichtje uit.