Dag 21 Van Sainte-Vertu naar Vezelay

Vandaag 40,8 kilometer
Totaal 760,2 kilometer

Ik had de wekker op 6.35 uur gezet, maar was rond 4 uur alweer wakker geworden. Ik ben stug blijven liggen en om half zes ging ik uit bed. Ik heb gedoucht en alles rustig in mijn rugzak gedaan en om kwart voor 7 ging ik naar beneden voor het ontbijt. De beide dames waren bezig in de keuken en serveerde mij een simpel maar doeltreffend ontbijt. Ik smeerde 2 broodjes jam voor onderweg en kreeg een stempel van het huis. Ik vroeg om de rekening en moest tot mijn grote ontsteltenis 58,= euro betalen. 40 euro voor het slapen en 18 euro voor het ontbijt en 3 flesjes bier. Wat een oplichterij. Maar ja, het is mijn eigen schuld. Ik moet ook in het vervolg vooraf vragen hoeveel het kost. Behoorlijk chagrijnig vertrok ik en het kostte me een klein uurtje om deze boosheid weg te lopen. Ik zou mijn budget wel weer op orde krijgen in het Spaanse deel van mijn voettocht.
Vandaag bleek een saaie dag te zijn qua parcours; om de 2,5 km een fikse heuveltop en -dal en rechte wegen. Dan ben ik blij dat Bob Dylan en Neil Young met mij mee zijn. Op 12 kilometer voor Vézelay liep ik in een bos en trapte bijna op een slang van een meter. Op 8 kilometer voor Vézelay liep ik een brug over en daarna door een dorpje met blaffende honden en spelende kinderen. Daarna liep ik op de vluchtstrook van een best wel drukke weg en toen zag ik een pelgrim voor mij lopen. Ik gas meer gas. Ik maak er graag een spelletje van om zo snel mogelijk iemand bij te halen, net als op mijn lange afstand wandeltochten. Na 15 minuten haalde ik haar in. Ze was niet erg spraakzaam en had duidelijk geen zin in een gesprekje. Geen probleem, hoor. In het dorpje Asquins, op 2,5 km ben ik even een cola en een biertje gaan drinken in een café, dat ik op Google Maps al gezien had tijdens mijn voorbereiding. Daarna de zeer steile klim naar Vézelay op tempo gelopen. Even lekker beulen.
Deze stad is vanaf de middeleeuwen een knooppunt en voor sommigen een startpunt van de pelgrimage. Ik liep door de drommen toeristen naar de kerk, op zoek naar het klooster. Het was toen 13.30 uur. Bij het informatiepunt bij de ingang van de kerk vertelde een jonge dame mij dat het klooster pas om 16.00 uur openging. Het was “de dag van het kruis” en daarom was het ook zo druk in het mooie stadje. Ik ben de kerk in gegaan en toen ik aan de zijkant eruit liep, zag ik een monnik. Deze gaf mij alvast een papieren bewijs voor een bed en vertelde dat ene William de hospitalier was en dat deze later vanmiddag in de herberg aan de rand van de stad zou zijn. Ik ben op een terrasje een paar Leffe gaan drinken en ben mijn dagboekje gaan bijwerken. Om half vier liep ik naar de herberg en kwam ik William tegen met een klein groepje pelgrims. Hij vertelde mij dat de herberg al open was en ik een bed kon uitzoeken.
Daar aangekomen ontmoette ik Roger Morris, een Vlaam uit Antwerpen.
Na het douchen en kleding wassen, heb ik met hem gezellig een biertje gedronken en later een pelgrimsmenu gegeten in het stadje. We hadden mazzel dat we zo vroeg waren, want het terras en het restaurant liepen in een mum van tijd vol met, vooral, toeristen.
Daarna nog even op een ander terrasje, tegenover onze herberg, een Leffe gedronken en toen zijn we naar de herberg gegaan. Daar zaten William en een stuk of 8 pelgrims aan de eettafel te drinken en te snacken. Ze vroegen of we er bij kwamen en dat deden we. Het waren allemaal Fransen, gelukkig wordt mijn Frans snel beter en versta ik inmiddels 80% van wat er gezegd wordt. We gingen pas om 22.15 uur naar bed. Er sliep nog iemand bij ons; Alain. Een Fransman die geen woord Engels kan of wil praten. Beneden aan tafel had hij al veel waardeoordelen over mijn pelgrimsdoel, gewicht van de rugzak en andere soortgelijke zaken. ’s Nachts bleek hij bovendien enorm te snurken. Het werd een onrustige nacht…