Dag 69 Van Olveiroa naar Finisterra

Vandaag 34,3 kilometer
Totaal 2.453,5 kilometer

Vandaag ga ik de zee weer zien !
Jan, Csilla en ik hadden de wekker om 5.30 uur staan. In het pikkedonker en muisstil kleedden wij ons aan en pakten de rugzakken in. Om 6.00 uur liepen we de deur uit.
Het eerste stuk liepen we in de duisternis, want net na het dorp liepen we meteen de bergen in.
Csilla heeft gehoord dat er in deze streek nog steeds wolven rondlopen. Ze was een beetje bang.
Jan en ik grepen dat onmiddellijk aan om grappen te maken en we liepen aldoor zachtjes als wolven te huilen. Na een uur werd het snel licht en dit gedeelte moesten we flink klimmen.
Rond 8.15 uur kwamen we bij een cafeetje aan en daar hebben we koffie en broodjes genuttigd.
Toen we na een half uurtje naar buiten liepen, spetterde het een beetje. Gelukkig hield het na 10 minuten alweer op. Kort daarna kwamen we bij een splitsing waar je links naar Fistera moet en rechts naar Muxia.
Daarna gingen we los van elkaar lopen, ik zette weer eens de propeller aan en zag na een steile heuvel ineens de zee. Het was toen bijna 9.30 uur. Dat was een emotioneel moment !
Ik heb Lydia gebeld en even 10 minuten in de berm gezeten en van het uitzicht genoten.
De zee was nog 3 kilometer ver en het pad liep langs een steile heuvel naar beneden naar het plaatsje Cee. Conform pelgrimsafspraak stopte ik bij het eerste operationele café langs de Camino en wachtte op Jan en Csilla. Toen die ook hun koffie en boccadillo (broodje) naar binnen hadden gewerkt, liepen we verder door het mooie plaatsje en moesten we daarna weer een heuvel/kaap op. Ook toen ging ik weer voor Jan en Csilla lopen. Na 1,5 uur zag ik Fistera liggen met een prachtige baai ervoor. Je kon ook al de Cabo Fistera zien. Ik liep de weg af naar beneden en
heb met blote voeten langs het 3 kilometer-lange strand gelopen.
Ik deed dit rustig aan, maar kwam toch alleen in Fistera aan, omdat Csilla (Hongaarse) nog nooit een zee, of laat staan een oceaan gezien heeft en veel tijd op het strand nodig had.
Jan is toen bij haar gebleven. Ik ben op zoek gegaan naar een albergue en met wat omzwervingen vond ik er één aan de rand van het stadje. Jan en Csilla kwamen even later ook aan en we kregen 3 bedden toegewezen. Er stond al een paar rugzakjes in het zaaltje, maar de bedden waren leeg. Na het douchen/wassen/was ophangen zijn we onze Fistera-Santiago de Compostela (oorkonde als bewijs van het lopen van de Camino Fistera) en een borrel gaan halen. We zaten op een terrasje aan de haven, vlakbij een visser, die verse vis aan land bracht. Na een paar uur gingen we weer naar de albergue en tot onze stomme verbazing waren de spullen van onze bedden verplaatst door 3 Spanjaarden (die natuurlijk niets anders dan Spaans spreken, zij claimden al om 10.00 uur vanochtend deze bedden te hebben geconfisqueerd (hoeveel kilometer loop je, als je al om 10.00 uur ergens aankomt) en ik heb even heerlijk kunnen schelden en grof kunnen doen.
Daarna zijn we in het stadje gaan eten, heerlijk verse vis en om 20.00 uur liepen we met ons drie-en naar de Cabo. Het ritueel is dat je iets van je kleding verbrand op de rotsen en dat je de zon ziet ondergaan in de oceaan. We hebben eerst wat rondgelopen, wat gedronken in de vuurtoren en ik heb een petje verbrand. Met Csilla heb ik, samen met nog ongeveer 100 mensen, een prachtige zonsondergang gezien. Na de 3,5 kilometer afdaling terug zijn Csilla en ik nog even een borrel gaan halen in een kroegje en om 23.30 uur lag ik in bed.